To był pierwszy dzień końca świata...
- Nie, nie... - mruknął Evivrus. Stalówka pióra zaskrzypiała o gruby lniany pergamin.
To był pierwszy dzień początku świata...
Konkretniej, żeby być dokładnym, był to dwudziesty piąty dzień flumerule'a, roku 1374 według Rachuby Dolin. Lub jakby kiedyś policzyły niziołki, piąty dzień flumerule'a, roku znów 1374.
Musicie wiedzieć, że był to dzień pełen cudów. Poranek nie przywitał nas łagodnym wiatrem, próbującym nadążyć za ciepłymi promieniami słońca. Nie było słychać śpiewu rannych ptaków, witających kolejny dzień w imię boga Silvanusa. Nie było odgłosów piekarzy otwierających swoje stragany przed pięknie pachnącymi piecami. Nie było porannych mleczarzy stukających butelkami tak głośno, że nam inteligentom co do późnej nocy pracowali ciężko było się nie obudzić.
Było za to słońce czarne, ledwie promyki przebijały się zza ciemnej tarczy. Były za to pełne zdziwienia westchnięcia ludzi którzy wychodzili na ulicę patrząc na zaćmienie i nie mogąc się nadziwić, że ten który zawsze ich budził. Posłaniec nowego dnia, jest zaiste inny. Jakby sam Cyric całą swą mocą chciał zabrać dobrym istotom ich jedynego sprzymierzeńca. Słońce.
Zdziwieni ludzie pozostawili swoje codzienne zajęcia, aby ze strachu i trwogi ruszyć do świątyń bóstw z którymi tak długo podróżowali w ramię ramię przez życie. Tam jednak nadeszło ponowne rozczarowanie.
Kapłani stracili swoje moce.
Przerażona ludność wpadała w popłoch. Część ruszyła do karczm aby przy uspakajającym smaku pszenicznego napitku przedyskutować poranne cuda, część zaś upadała na kolana wznosząc dziko modły i pytania. Lecz pozostały one wtedy bez odpowiedzi.
Miały dnia godziny, a każda z nich witała ludzi kolejnymi cudami jakby zapominając, że powinno już wystarczyć, że i poprzednia godzina wkład swój już miała.
Ale to był tylko początek, zaledwie pierwsze nuty, ujętej w trzech aktach tragedii.
Bo koniec i początek, alfa i omega, śmierć znanego i narodziny nieznanego przyszło po południu. Wraz z pierwszym rozdarciem nieba...
Tyle słowem fabularnego wstępu.
Mam pomysł na niezobowiązującą sesję NK/prywata (zależne od obsów) na sesję w czasie plagi czarów.
Informacje:
Co to za TYP sesji? Dark fantasy. Dla pewności powtórzę,
DARK FANTASY, najbardziej jak dam radę, najlepiej jak umiem.
Gdzie? Przystań Nerimy
Dla kogo? Wszystkich, nawet magów (tych magów co to zamiast rzucać milion zaklęć wolą pomyśleć i mieć mocno pod górę).
Jakimi postaciami? Najlepiej waszymi mainami, żebyście jak najlepiej się wczuli w postać i jej gównianą sytuację.
Po co? Just for fun, żeby pokazać, ze plaga czarów może być równie a nawet bardziej fascynująca i sesjogenna niż spokojny świat pełen
<wiecie co się samemu ze sobą robi> się swoją magią magów.
Nagrody? Żadne. Ta sesja nie będzie miała fabularnie miejsca. Postacie nie będą o niej pamiętać, i nic na niej nie skorzystają. Żadnych nagród, żadnych czarów, żadnych aspektów, żadnych rep.
Czej, to po co? Ponieważ lubię wami poniewierać i uważam to za najfajniejszą rozrywkę. Dlatego fajnie będzie jak się zgłoszą magowie, bo będę mógł im zrobić kuku bez kociokwiku graczy, lepiej? xD
Dobra, to na ile osób? Pięć maks. Nie lubię przeludnionych sesji.
Długość? Raczej nie za długa. Podejrzewam, że gracze nie będą zbyt długo zainteresowani sesją z której nic nie będą mieli.
Trochę o twojej wizji plagi czarów, co się tam będzie działo? Dowiecie się na sesji, wiedzcie jednak, że nie będzie to czysto podręcznikowa plaga czarów, ale żeby jednak utrzymać się w settingu nie odejdziemy aż tak bardzo do spaczeń i chaosu. Resztę jednak wydedukować postaciami musicie sami. Pamiętajcie: To pierwszy dzień nowego porządku. Musicie go poznać. :)
