2
« on: March 15, 2017, 09:13:09 PM »
Starszy mistrz bumerangu. "Dziki" nie tylko z nazwy zasłóżył na swe miano. Wszystko zaczeło się gdy był jeszcze bardzo młody. Jego porywcza natura, którą ojciec starał się wybić mu z głowy za pomocą "drąga" nie była do pokonania. Elastyczność elfa i drąga zbyt dobrze ze sobą współgrały. Jednak "broń" ojca za każdym razem gdy go oplatała wiotczała po pewnym czasie. Jak można się domyślić nie przynosiło to rezultatu. Tak mijały lata, aż w końcu ojcowska "miłość" wygasła, najprawdopodobniej z przyczyny wieku i Dziki pozostawiony sam sobie był zmuszony znaleźć sobie nowe miejsce na świecie. Długo to nie trwało. Los chciał by jego ścieżka "skrzyżowała" się z ludzmi podobnymi do niego. Byli to kultyści oddajacy cześć dziwnemu posągowi. Przypominał on maczugę, lecz rękojeść była zastąpiona wielkimi kulami. Miłośc elfa do architektury sprawiła, że był najbardziej religijnym wśród nich. Codzień ocierał się o posąg ponieważ tak wyglądały ich modły. Zagożały fanatyk nacierał się oliwą by móc dłużej i intensywniej obcować z wizerunkiem bożka. Czas mijał, a on wspinał się wyżej i wyżej. Wznosił się i opadał. Upadki zaś były bolesne ponieważ cały rytuał odbywał się bez ubrań i często mimowolnie swoim "sprzętem" rozbijało się pistacje, które były złożone jako dar pod ołtarzem. Legedna tego zgromadzenia głosi iż Dziki tak zatracony w swej miłości wykrzywił posąg, który wygiął się niczym bumerang. Wtedy wróciły do niego wspomnienia. Wspomnienia ojca i metody którą na nim stosował. To go odmieniło. Zrozumiał, że tak wygląda przeznaczenie. Wybrany na najwyższego kapłana stosował tą samą technikę przed laty. Rzucał swym drągiem i chwytał ofiary. Oplątane jego "majestatem" nie były w stanie nic zrobić. Lecz oręż zamiast mizernieć w oczach jak w przypadku jego ojca, twardniał. Rozrywając swoją ofiarę i pokrywając pozostałości lepką mazią. Tak oto Dziki został okrzyknięty mistrzem "Bumerangu".
Show Posts